Άδεια καφενεία και ασυνάρτητη
επαρχία
καθετί μισοχωμένο μες στη γη.
Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου κι εγώ
ερωτευμένος με την ενημέρωση έπιασα καναπέ για τα δελτία των 8.00.
Εκείνη τη μέρα μιλούσε ο Μπακογιάννης στη Λιβαδειά, ο Αποστόλου στο Καρπενήσι και ο
Μαρίνος στη Λαμία.
Σταμάτησα
το ζάπινγκ σε τοπικό κανάλι λόγω του ενδιαφέροντος της ημέρας για την
περιφέρειά μας και για μια πρώτη γνωριμία με τους υποψήφιους περιφερειάρχες. Το
δελτίο αρχίζει με τίτλους ειδήσεων από την κεντρική παρουσιάστρια, και αμέσως
μετά με ρεπορτάζ από τη Λιβαδειά και την ομιλία του Κ. Μπακογιάννη.
Μετά
το ρεπορτάζ ακολουθεί ο σχολιασμός από έναν κύριο κάπως ευτραφή με γυαλιά,
άγνωστο σε μένα. Στη ροή του λόγου του και αφού απρόκλητα προτείνει στους
τηλεθεατές για το τι πρέπει να ψηφίσουν για να σωθεί η Περιφέρεια, ρωτάω τη
γυναίκα μου αν ο εν λόγω κύριος είναι ο εκπρόσωπος τύπου του Μπακογιάννη. Όχι,
μου απαντάει, είναι ο διευθυντής του σταθμού. Παράθυρο από τη Λιβαδειά όπου
ένας φοβικός κύριος προσπαθεί να αρθρώσει λόγο κάπως διαφορετικό από τον
προλαλήσαντα, σύντομα όμως καταλαβαίνει ότι δεν τον παίρνει και αναδιπλώνεται
υπό το αυστηρό βλέμμα του αφεντικού του.
Πού
να ψάχνεις για δουλειά τέτοιες εποχές!
Το
θέμα του διαλόγου των δύο ανδρών ήταν η <ανεξαρτησία> του νεαρού
υποψήφιου Περιφερειάρχη Στερεάς. Για τη δικιά τους ανεξαρτησία κουβέντα.
Κρατάει το εν λόγω θέμα παρακαλώ λεπτά τριανταπέντε. Ακολουθεί ο Αποστόλου από
το Καρπενήσι για τρία λεπτά κι ο Μαρίνος από τη Λαμία για ένα πεντάλεπτο
(τούτος είναι ακίνδυνος, ας μιλήσει λίγο παραπάνω).
Δεν
ξέρω πόσο νόημα μπορεί να έχουν στις μέρες μας οι λέξεις: δημόσια συχνότητα και
μάλιστα τζάμπα, δικαίωμα στην ενημέρωση ή δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά οι
διδάξαντες δημοσιογραφικό ήθος και πολιτικό πολιτισμό με το περίφημο: ΖΩΗ
ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ, δεν έμαθαν στους επαρχιώτες συναδέλφους τους ότι το προϊόν θέλει και
καλό αμπαλάζ, γιατί διαφορετικά αποτελεί τροφή μασημένη για τους
αγανακτισμένους του άνω διαζώματος της πλατείας Συντάγματος να συνεχίζουν να
φωνάζουν ΑΛΗΤρωτοι ΡΟΥμελιώτες ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Πόσο ισχυρότερο σοκ τελικά πρέπει
να υποστεί τελικά αυτή η χώρα για να καταλάβουμε όλοι και πρώτα και κύρια οι
εκπρόσωποι της εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων και των ΜΜΕ ότι πρέπει να
αλλάξουμε. Να διαμορφώσουμε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής χωρίς υπόγειες διαδρομές
και εξαρτήσεις.
Φοβάμαι
όμως ότι η βλάβη είναι μη αναστρέψιμη, οι παλιές συνήθειες έχουν καταγραφεί στο
DNA μας και οι όποιες εξαγγελίες περί νέου, σύγχρονου και διαφορετικού
αποτελούν την απέλπιδα προσπάθεια ενός κατεστημένου συστήματος για την
αυτοδιάσωσή του και την διάσωση των επιγόνων του.
Κυριακή
κοντή γιορτή. Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά νομίζω ότι το πολύ να φορέσουμε το
παλιό πανωφόρι από την ανάποδη και δεν είναι και ντουμπλφας.
ΜΠΕΡΜΠΕΡΗΣ
ΜΩΫΣΗΣ
